Just a perfect day..

Wrota mojej duszy z tęsknotą otwieram na każdy promień słońca..

Powiew wiatru i słodycz pachnących traw..

Na szum płynącego w oddali potoku oraz muzykę płynącą z serca zielonego lasu..

Kolejny dzień uraczył nas piękną pogodą! Po skończonej fizjoterapii, grzechem doprawdy byłoby wracać tak po prostu do domu! A ponieważ od dawna miałam ochotę znów zawitać w Rosslyn Chapel - postanowiłam tam właśnie dziś pojechać..

Na pewno kojarzycie to miejsce - każdy kto czytał książkę, tudzież film oglądał, pamięta je doskonale!

Pamiętam, że kiedy podjęliśmy decyzję o przyjeździe do Szkocji - kupiłam na tę okazję, dwie książki - pierwszą "Cień wiatru", dzięki bardzo sugestywnej namowie Asi.. a drugą - jakże popularną wówczas - "Kod Leonarda da Vinci", aby po przylocie do Edinburgha rozpocząć nową - zarówno czytelniczą, jak i życiową przygodę...

W Rosslin byłam już kilkakrotnie, ale niestety nigdy, w środku katedry - na szczęście zaległości zawsze można nadrobić jeśli naprawdę tego pragniemy, tak też i ja dziś postanowiłam w końcu katedrę od wewnątrz zobaczyć :)

Przyznam, że słyszałam różna opinie, nie zawsze te pochlebne - choć dziś bardzo intensywnie zastanawiałam się dlaczego??

To miejsce szczerze mnie zachwyciło - spędziłam tam ponad 3 godziny, a gdyby nie fakt, iż zbliżała się pora zamknięcia - z przyjemnością pobyłabym tam dłużej!

Katedra nigdy nie została wybudowana do końca - człowiek, który zapragnął wybudować świątynię, w której oddawałby cześć Bogu - budował z pasją 40 lat. Jednak po Jego śmierci, budowę zaniechano. Tym niemniej powstała piękna budowla, bogato zdobiona - wydaje mi się, iż tak ogromne bogactwo zdobień, rzeźb, ornamentów i pięknych witraży widziałam tylko w Barcelonie, podziwiając dzieła, niepodważalnie najznakomitszego architekta - Gaudiego.. choć oczywiście, należy wziąć pod uwagę, iż wciąż bardzo mało widziałam..

Czas, który upłynął niepostrzeżenie - spędziłam po części w samej katedrze, ale również na zewnątrz - wygrzewałam zachłannie, spragnioną ciepła twarz, wsłuchując się w subtelny śpiew ptaków.. Oczy rozkoszowałam soczystą zielenią, okalających katedrę lasów oraz wszechobecną bielą płatków kwitnących drzew..

Kipiąca zieleń, przyjaznym ramieniem, okala zarówno położoną na wzgórzu katedrę jak i ukryte wśród drzew ruiny zamku..

Dzień, który otrzymałam dziś w prezencie - w pełni należał tylko do mnie... chwile cichej kontemplacji przeniosły mnie na moment w świat wędrujących templariuszy - niezliczone rzeźby wykonane z misterną precyzją - zachwyciły, pozostawiając zdecydowany posmak niedosytu..

Późno ( a może wcześnie powinnam napisać), nagle się zrobiło :)

Ptaszęta cudnie świergocą, szkoda zasypiać w takiej scenerii... ale jeśli jutro (lub dziś o poranku), słońce pięknie zaświeci - znów na jakąś miłą włóczęgę warto by się wybrać :)

Pozdrawiam i pięknego poranka życzę :)