Wieczorne pejzarze...

Niewiele pragnę napisać - oprócz kilku zachwytów malowanym niebem...

Oprócz tych barw kreowanych przez niemego artystę...

światła mieniącego się w oddali, przeglądającego się w tafli nieba...

kilku chwil ulotnych, będących zapisem piękna...

I jeszcze Maria Pawlikowska-Jasnorzewska...

"Zmierzch z nocnym mrokiem zaplatają matę,

matę szeroką, półciemną, półjasną,

na czarne pasmo kładą srebne pasmo,

na pasmo miękkie dwa pasma włochate...

Tkają w nią róże białe, jakieś iskry,

ram pozłacanych mrący uśmiech ryży,

uparte światło kryształowej miski

i niebieskawy blask okiennych krzyży...

Przez próg do parku idą i wciąż plotą,

i dalej wiążą włochate przędziwa -

nietoperz, księżyc goniący z tęsknotą,

skrzydłem zamiata i splot im przerywa..."

...Nie potrafię oprzeć się pokusie, aby i ten utwór dziś posłuchać...