Smak goryczy, gorzkiej czekolady.. przerażenia oraz słoneczny uśmiech przyjaciela!

Czy może być coś gorszego od dnia pełnego goryczy?
Chyba tylko czołowe zderzenie z rowerzystą!!!

Czasem dni spędzone w pracy - to niestety dni pełne smutnej goryczy..
z różnych względów..
Takim dniem, był dzisiejszy - dlatego aby poprawić sobie nastój, zamiast na autobus, zawędrowałam do nowo odkrytej przeze mnie The Chocolate Tree!

..Byłam tam wczoraj z moją szkocką bratnią duszą :)
Miejsce to, jakby czekało na mnie od dawna - piękny wiekowy kredens wypełniony delikatnymi filiżankami i maleńkimi spodeczkami - cierpliwie czekające na chwilę, kiedy zostaną wypełnione gęstą, aksamitną czekoladą - gorzką czekoladą - moją ulubioną!
Na 3 regałach kusząco spoczywają maleńkie czekoladki, różnorodne tabliczki tradycyjnych czekolad oraz tajemnicze ziarna kakaowca, które pamiętam z książki a następnie z filmu "czekolada".. kuszące i przerażająco drogie!

...dopełnieniem tychże smakołyków są jagodowe muffinki oraz wszelakie ciasta czekoladowe...

Cóż za rozkosz dla kogoś kto czekoladę kocha a i pysznym ciastem nie pogardzi!

..Dziś przy jednym z maleńkich stolików, popijając aksamitną słodycz, która choć gorzka - niebiańską słodycz w sobie kryje - pominąwszy wszystko co rani, przeniosłam się na chwil kilka w krainę nieważkości..

Zanurzając się delikatnie i niespiesznie w aksamitny smak subtelnej czekolady, otoczona z wszech stron spokojnym rytmem płynącej muzyki - dotknęłam ramion niemej pocieszycielki..

...Spojrzałam na purpurową różę, a serce me wypełniło poczucie upragnionej ciszy...

Ciszy przed niespodziewaną burzą..

Podążając w kierunku przystanku, nagle zobaczyłam nadjeżdżający autobus - nie zastanawiając się zbyt długo, kulejącym biegiem podążyłam w kierunku zbliżającego się autobusu - niefortunnie! Bowiem kątem oka zobaczyłam jadącego z dość dużą szybkością rowerzystę.. Po nieuniknionym zderzeniu, oboje znaleźliśmy się na zimnej i mokrej nawierzchi.. wszystko działo się w błyskawicznym tempie, jednak to co przeraziło mnie najbardziej, to fakt, iż rowerzysta przesuwał się po jezdni niczym turlająca się piłka w kierunku nadjeżdżającego samochodu!! Nagle w mojej głowie pojawiła się przerażająca myśl, iż przyczyniłam się do tragicznego wypadku!!

Na szczęście chłopakowi nic się nie stało - bardzo szybko wstał po czym zaczął mnie przepraszać - ja przebiegałam - jednak na zielonym świetle! On wjechał na mnie - a powinien się zatrzymać!

W tamtym momencie moje przerażenie sięgało zenitu - i ja cała roztrzęsiona, zaczęłam Go przepraszać, po czym błyskawicznie podając sobie dłoń roztaliśmy się!

Kiedy w końcu znalazłam się w autobusie tak naprawdę nie byłam w stanie określić co tak naprawdę się wydarzyło.. zdałam sobie sprawę, że nogawka spodni i płaszcz są całe przemoczone.. dziwne, trzęsłam się cała i zastanawiałam się czy zostałam tylko potrącona, czy też podobnie jak rowerzysta przewróciłam się.. jednak widok mokrej lewej nogawki, jednoznacznie wskazywał, iż oboje wylądowaliśmy na jezdni.. długą drogę przebyłam zanim zdołałam się uspokoić.. kiedy przyszłam do domu, wpierw otulona ciepłym ramieniem Damiana, w końcu odebrałam pocztę.. a tam czekała na mnie wiadomość od Lucynki!

Mam nadzieję, że nie będzie miała mi tego za złe - ale po dzisiejszym zdarzeniu, pomyślałam, że chciałabym tę wiadomość przesłać wielu osobom!

Niestety w języku angielskim.. ale polecam skorzystanie z tłumacza!

A man and his dog were walking along a road.

The man was enjoying the scenery, when it suddenly
occurred to him that he was dead.

He remembered dying, and that the dog walking beside him had been dead for years.

He wondered where the road was leading them.

After a while, they came to a high, white stone wall

along one side of the road. It looked like fine marble.

At the top of a long hill, it was broken by a tall arch

that glowed in the sunlight.

When he was standing before it he saw a magnificent
gate in the arch that looked like mother-of-pearl,

and the street that led to the gate looked like pure gold.

He and the dog walked toward the gate,

and as he got closer, he saw a man at a desk to one side.

When he was close enough, he called out,
'Excuse me, where are we?'

'This is Heaven, sir,' the man answered.
'Wow! Would you happen to have some water?'
the man asked.

Of course, sir. Come right in, and I'll have some
ice water brought right up.
'The man gestured, and the gate began to open.
'Can my friend,' gesturing toward his dog, 'come in, too?'

the traveler asked.

'I'm sorry, sir, but we don't accept pets.'

The man thought a moment and then turned back
toward the road and continued the way he had been going
with his dog.

After another long walk, and at the top of another long hill,

he came to a dirt road leading through a farm gate

that looked as if it had never been closed. There was no fence.

As he approached the gate, he saw a man inside,

leaning against a tree and reading a book.

'Excuse me!' he called to the man.

'Do you have any water?'

'Yeah, sure, there's a pump over there, come on in.'

'How about my friend here?' the traveler gestured to the dog.

'There should be a bowl by the pump.'

They went through the gate, and sure enough,

there was an old-fashioned hand pump with a bowl beside it.

The traveler filled the water bowl and took a long drink himself,

then he gave some to the dog....

When they were full, he and the dog walked back

toward the man who was standing by the tree.

'What do you call this place?' the traveler asked.

'This is Heaven,' he answered.

'Well, that's confusing,' the traveler said.

'The man down the road said that was Heaven, too.'

'Oh, you mean the place with the gold street and pearly gates?

Nope. That's hell.'

'Doesn't it make you mad for them to use your name like that?'

'No, we're just happy that they screen out the folks

who would leave their best friends behind.'


Soooo...

This explains why we forward jokes:

Sometimes, we wonder why friends keep forwarding jokes to us

without writing a word.... Maybe this will explain.

When you are very busy, but still want to keep in touch,

guess what you do? You forward jokes.

When you have nothing to say, but just want to keep in contact,

you forward jokes.

When you have something to say, but don't know what, and don't know how, you forward jokes.

Also to let you know that you are still remembered, you are still important, you are still loved, you are still cared for, guess what you get?

A forwarded joke.

So, next time if you get a joke, don't think that you've been sent just another forwarded joke, but that you've been thought of today, and your friend on the other end of your computer

wanted to send you a smile.

You are all welcome @ my water bowl anytime!

Dobrej, spokojnej nocy Wam życzę!!!

ps. Lucynko - dziękuję!!