"Make me do something without telling me why"

Wiedziona chęcią napotkania niewiadomej, jaka kryje się za zakrętem, wyruszyłam w drogę..

Niestety - już po zachodzie słońca wraz z pierwszymi kroplami deszczu.

Światło gasło niczym wypalająca się świeca.. deszcz przybierał na mocy, a ja powolnym krokiem przemierzałam strome uliczki, aby dotrzeć do festiwalowego chaosu..

Pośród wielu mijanych osób, napotkałam chłopaka o słomianych dredach - ten uśmiechnął się do mnie zupełnie, jakby chciał rzec "piękny dzień mamy, prawda?"

Po czym odszedł w przeciwnym kierunku..

W końcu i ja zawróciłam, aby zdążyć na wybrany spektakl..

W teatrze, napotkałam swego słomianego nieznajomego.. nieme zbiegi okoliczności, jakich wiele w życiu..

Spektakl na który się wybrałam był dla mnie niespodzianką, zaskoczeniem.. nie tego się spodziewałam.. jednakże poruszył mnie bardzo, dotykając głębi cichego jestestwa..

Czy dlatego, że tancerz - zarówno zewnętrznie, jak i barwą głosu w dotkliwy sposób przypominał mi przyjaciela, który odszedł kilka lat temu??

A może treści, które wyrażał poprzez taniec, ekspresję, mimikę - tak bardzo odzwierciedlały filozofię mojego przyjaciela.. Jego spojrzenie na świat, na istotę ludzkiego bytu..

A może, to zaledwie taniec i sposób wyrażania emocji sprawiły, iż wewnętrzny mój świat został poruszony..

Następnego dnia, krocząc po przedmieściach własnej podświadomości wśród natłoku myśli i emocji, podążałam na kolejny spektakl..

Mijając ruchliwe zakątki, przyglądałam się mijanym ludziom, poprzez szybę autobusu..

Autobus nie wiedzieć dlaczego, zmienił trasę..

Ponownie dotarłam na festiwalową High Street, gdzie rozbrzmiewał szum wszelakich dźwięków - muzyki głośnej, krzykliwej, dźwięków skrzypka
w czarnym surducie i pomarańczowych spodniach..

Twarze umalowane w krzykliwe barwy, twarze wpatrzone w tych, którzy kreują show..

...

Nagle, dźwięki muzyki - delikatnej jak poranna bryza, kojąca jak balsamiczny dotyk..
A twórcą tego muzycznego spektaklu, okazał się mój wczorajszy nieznajomy..

Trudno opuścić mi to miejsce, bowiem tego dokładnie, potrzebuje dziś moja dusza..
Jednakże czas płynie, niezmiennie jak rzeka, a moje przedstawienie rozpoczyna się za kilka chwil..

Postanowiłam zakupić płytę z tymi niezwykłymi dźwiękami, po czym odchodzę z poczuciem niedosytu..

Niestety, wybrane przeze mnie przedstawienie oblega tłum przybyłych ludzi.

Oczywiście nie otrzymałam biletu.. pomimo wszelkich starań i zapewnień, iż mogę swoją stosunkowo niewielką posturę, umieścić choćby na skrawku schodów.. niestety!

Takich osób jak ja było znacznie więcej..

Zatem wracam na High Street, gdzie wbrew hałaśliwej atmosfery - skrywam nadzieję na więcej dźwięków kojącej muzyki..

Ale i tutaj przybyłam zbyt późno.. na szczęście mam płytę, z którą w domowym zaciszu będę mogła odpłynąć w nieznane mi przestrzenie..

Tymczasem pozwalam ponieść się fali płynącego tłumu w poszukiwaniu nietuzinkowych twarzy..

Nagle mój wzrok przyciąga mój nieznajomy - za przykładem Olgi Tokarczuk, postanawiam ciche szpiegostwo.. zaledwie krótki odcinek drogi - niestety nie należę do najlepszych - zgubiłam trop już po kilku krokach..

Siadam zatem pod jednym z posągów, pozostając poza płynącym nurtem, jednakże z możliwością obserwacji...

Nie ma show, bez widowni...

Pozdrawiam Was ciepło, życząc wszystkim niezapowiedzianych spotkań..

A jeśli mielibyście ochotę posłuchać pięknych dźwięków Hang Playing Hedge Monkeys - zapraszam na Ich stronę!

ps. zwłaszcza: Yankadee-Sept 08 by Hang Playing Hedge Monkeys