Powrót do przeszłości...

"Przecież istnieje to nie rzeczone, to Słowo nie wysłuchane, Słowo bez kształtu słownego

Słowo wewnątrz świata i dla świata."

- Cyprian Kamil Norwid 

Nasza rzeczywistość to słowa nieposkładane, to myśli nieujawnione, to wiersze i długie powieści..

sekrety ubrane w słowa, historie spisane przez wieszczy..

Gdyby nie słowa, o ile ubożsi bylibyśmy w swej rzeczywistości, splątani w codziennej walce o byt, o godne poczucie istnienia..

Obrazy zamknięte w kadrze, czyż nie są słowami? myślą powracającą do przeszłości..

Czesław Niemen pisał:

"W wieczystym migotaniu zdarzeń

wędrując w czasie nieskończenie

znalazłem się u progu marzeń

przed labiryntem przeznaczenia"

Codzienność nasza wypełniona marzeniami, obawami, skrawkami szczęścia, które przy odrobinie chęci, możemy ułożyć w piękną mozaikę szczęśliwości.. jednocześnie przeszłość pozwala spojrzeć z dystansem na to co przerasta nas w chwilach zwątpienia, trudności..

Przeszłość to skarbnica,

do której warto zaglądać, choćby po to aby przypomnieć sobie nasze korzenie, dotknąć tego co stanowi niepowtarzalną istotę człowieczeństwa.. odkurzyć zakamarki, które stanowią nadal perełki zatopione w głębinach cywilizacji.

W miniony czwartek zakończyliśmy nasz kolejny projekt, tym razem związany właśnie z powrotem do zamierzchłych czasów, do lat naszego dzieciństwa.

W związku powyższym odwiedziliśmy również wspominany tutaj przeze mnie już wcześniej - Lauriston Castle, położony nieopodal Cramond, zaledwie 3 mile od centrum Edinburgha.

Przyznam, iż wielokrotnie przybywałam tutaj, aby zanurzyć się w ciszy otaczającego zamek parku..z pięknym widokiem na wyspę Cramond. Jednakże do tej pory nie udało mi się zwiedzić zamku od środka, który co prawda można w większej części zwiedzić, jednakże oprócz weekendu, należy na owo zwiedzanie, uprzednio się umówić.  Tym bardziej ucieszył mnie fakt, iż zobaczę wnętrze, kryjące wiele ciekawych zakamarków.

Byli mieszkańcy zamku, byli ludźmi, którzy kochając sztukę, podróże.. oraz dobrą kuchnię (z naciskiem na kuchnię!;) stworzyli bogatą kolekcję mebli, książek, obrazów, tkanin..

Ja osobiście zatrzymałam w pamięci, kilka miejsc..

Jadalnia! Miejsce, które ponoć zajmowało główną przestrzeń życiową ówczesnych właścicieli - bowiem, oznaką bogactwa, było właśnie jedzenie. Dlatego liczne posiłki, biesiady z przyjaciółmi miały miejsce właśnie tutaj. Poczynając od śniadania, drugiego śniadania.. lunchu, podwieczorku kończąc na obfitej kolacji..

..cóż, któżby pogardził posiłkiem, przy takiej zastawie...

W tym miejscu, jednak zakochałam się...

Bogata w liczne księgi biblioteka.. wraz z takim biurkiem, gdzie rodzące się myśli, spostrzerzenia, słowa napływające z oddali, w ciszy i skupieniu przenosić można na kartki czerpanego papieru...

A do tego z takim widokiem zza okna...

To tutaj w zamku, 21 maja odbędzie się nasza wystawa, która trwać będzie 2 tygodnie.. ekscytujące doświadczenie, zwłaszcza biorąc pod uwagę, iż nasze poczynania artystyczne, to niemalże jak raczkowanie dziecka... to pierwsze chwile radości ale i niepewności...

Tym niemniej, prace już skończone.. z delikatną dozą niepewności, czekają na zbliżającą się dużymi krokami wystawę..

Moje prace, to powrót sentymentalny do miejsc mojego dzieciństwa.. przeniesienione na tkaninę kadry, poszarpane i spłowiałe, niczym minione już wspomnienia.. jednak nadal żywe i tchnące  nutką rozrzewnienia...

Na zakończenie nie potrafię się oprzeć, aby zacytować cały wiersz Czesława Niemena..

"Spojrzenie za siebie"

W wiecznym migotaniu zdarzeń

wędrując w czasie nieskończenie

znalazłem się u progu marzeń

przed labiryntem przeznaczenia

Aż wszedłem do Świątyni Ciała

przez Boga w drzwi otwarte

na Jego cześć na Chwałę

Ludzkości rozpocząłem kartę

i miałem być w skromności piękny

upiększać wszystkie miejsca sobą

lecz gdy za siebie spojrzę

                              jęknę

tak brzydką stałem się osobą

jak bezrozumny pasterz na pastwiskach

pasając niezliczone bydła

zdeptałem traw dywany na klepiska

aż Anioł-Stróż opuścił skrzydła

I spadłem z tryumfalnym wież patosu

misteria intryg tylko knując

fanfaron zabłąkany pył Kosmosu

oszpecam się cywilizując

I szaleństw już zatrzymać niepodobna

gigantokleptomanii świata

jak żadnej z epok co sposobna

tresować dzieje trzaskiem bata

Więc tęskno mi do Ponadwiecznych

do tych potomków Adamowych

którzy pod stropem Drogi Mlecznej

pokorni

piękne schylą głowy

...Kilku chwil zadumy Wam życzę, w to niedzielne popołudnie.

Pozdrawiam serdecznie.