Kąpiel laptopa oraz odrobina wspomnień...

Czas mija tak szybko.. dni niczym barwne korale, wplecione w codzienne poszukiwania i zmagania kreują mozaikę przypominającą błyszczący w słońcu naszyjnik..

W zależności od pogody, przyodziewa on różnorodne odcienie radości, smutku, czasem niepokoju.. roztargnienia..

Od dwóch dni usilnie staram się dodać zaległe wpisy - niestety bez skutecznie!

Moja nieobecność została wymuszona niespodziewaną awarią - wykąpałam swojego laptopa w pokaźnych rozmiarach kubku herbaty.. po sekundzie laptop wyłączył się, a Damian zachowując maximum spokoju, stwierdził, iż pewnikiem laptop uległ spaleniu!
Biorąc pod uwagę, iż wszystkie zdjęcia, które robiłam przez ostatni rok, znajdowały się nieroztropnie tylko w moim laptopie (w przeciwnieństwie do tych z dalszych podróży, które Damian troskliwie przechowuje w różnych miejscach), przeżyłam chwilę grozy, sądząc, iż w jednej sekundzie uległy one zagładzie!
Przeraziło mnie to, jednak w napięciu czekałam, aż Damian rozkręci to małe urządzenie, w którym mieści się zawartość moich rocznych wspomnień i chwil, zatrzymanych w kadrze.. laptop został rozkręcony do ostatniej śrubki - na szczęście okazało się, iż szybka reakcja Damiana, uratowała kartę pamięci, a jak się później okazało nawet płytę główną - czarna to magia dla mnie, tym niemniej ogarnęło mnie poczucie prawdziwej radości! Moje zdjęcia zostały uratowane!

Laptop suszył się kilka dni, aby w końcu na nowo zacząć działać! Niestety klawiatura okazała się bardziej kapryśna, nie pozwalając nic pisać przez kolejne dni.. w końcu, kiedy Damian zamówił nową - ta postanowiła zadziałać!

Tak więc, znów mogę korzystać z mojego staruszka laptopa, który pomimo zadrapań i okropnej rysy na ekranie, wiernie służy mi swoją życzliwą łaskawością..

Tydzień temu, wybraliśmy się pod namiot w okolice Loch Lomond..
Był to wyjazd odrobinę szalony z przyjemną nutą ekscytacji - uwielbiam noce spędzone pod osłoną wiotkiej tkaniny naszego namiotu, kołysanej wiatrem..
W rodzącej się ciszy nadchodzącej nocy, dobiegają nas tylko ciche trely nocnego ptactwa... oraz szum potoku, przy którym rozbiliśmy nasz maleńki dom wędrowny.
Loch Lomond, to kraina malownicza i piękna.. prawdopodobnie piszę słowa, które pojawiają się jako opis niemalże każdego odwiedzanego przez nas miejsca w tej księżycowej krainie.. tym niemniej biorąc pod uwagę, iż brzegi tego najdłuższego w Szkocji jeziora (37km długości i ponad 8 km szerokości), po jego wschodniej części, otoczone są pięknymi lasami Parku Trossachs, brzegiem poszarpanym malowniczymi urwiskami, które stanowią bramę do licznych ścieżek prowadzących ku stojącym w ciszy szczytom, pogrążonych w niemej zadumie, przerywanej jedynie podmuchami wiatru - rzeczywiście jest to miejsce, które jak wyczytałam - może być oazą spokoju!

Niewątpliwie, takie ono jest.. kiedy przybyliśmy tam po raz pierwszy z naszymi przyjaciółmi, ku mojemu zaskoczeniu naszym celem było wejście na szczyt Ben Lomond - cel zacny, jednakże biorąc pod uwagę, moje nieprzygotowanie, pierwszego dnia borykałam się z wszechobecnym błotem i brakiem odpowiedniego obuwia..

Jednak noc spędzona na przełęczy, przerodziła się w piękny, słoneczny poranek, a naszym oczom ukazała się rozległa, cudownie dojmująca panorama - Loch Lomond wraz z rozlicznymi szczytami, otulającymi brzeg jeziora..

Tym razem, przyjechaliśmy tutaj, aby podążyć karkołomną drogą wzdłuż brzegu, otoczonego soczyście pachnącym lasem.. liczne krzewy rododendrowe, piękne drzewa oraz rozległe pola modrakowego kwiecia, malują rozległe przestrzenie, niczym obraz wytrawnego artysty..

Spędziliśmy cudowny dzień pod niebem pełnym słońca.. dzień pożegnał nas pełnym dramatyzmu i mistyki niebem.. aby następnego dnia powitać ulewą rozmywającą najskrytsze marzenia...

Kończąc garść podróżniczych wspomnień, pozdrawiam Was bardzo serdecznie i dziękuję za odwiedziny Tym wszystkim, którzy mimo wszystko jeszcze tutaj zaglądają! :)